Herbouw van de Fair Play deel 3

De herbouw van mijn oude Fair Play Winston karperhengel heeft een lange tijd om verschillende redenen stilgelegen. De belangrijkste was wel de tijd die ik nog nodig had om de hengel op te knappen. Er gaat toch al snel een volle werkweek aan uren in zitten, zeker als je niet zo geoefend bent als de professionals. Daarnaast had ik een probleem met de wikkelingen die ik eerder met zorg gemaakt had. Het garen leek te zijn gaan rafelen terwijl het wel gewoon Güdebrod wikkelgaren was. Hoe het kwam weet ik nog niet, maar het effect was dat na het aflakken de wikkelingen eruit gingen zien als miniatuurstekelvarkentjes. Dat was nogal demotiverend. In plaats van één volle werkweek moest ik er nu twee besteden aan het geconcentreerd ronddraaien van een flink stuk glasvezel.

Hier is goed te zien hoe de linkerwikkeling eruit is gaan zien als een stekelvarken...

Een verse klos lag, nog keurig in plastic verpakt, al een goede maand te wachten tot ik weer eens zin en tijd had om verder te gaan. Dat was de afgelopen week het geval. De meeste wikkelingen zijn inmiddels vervangen, met een veel beter resultaat. Van John kreeg ik, over een hengel die ik eerder opgelapt had, het commentaar dat ik wat meer lagen lak moest gaan gebruiken. De hengel in kwestie had dat niet omdat de bouwer ervan dat bewust naliet, dus ik ben zo eigenwijs geweest het zo te laten, maar op een Fair Play horen de wikkelingen er toch wel echt uit te zien als strakke glimmende bandjes, waarin je alleen met moeite de individuele omgangen van het garen nog kunt zien.

Hij mag weer Fair Play heten.

Vorige week heb ik samen met Joop een bezoekje gebracht aan Amsterdam. John heeft de transfers op de hengel gezet. Deze maken de hengel toch wel echt af vind ik.
Na nog een aantal laagjes lak zijn de wikkelingen meer één geheel geworden met de hengel. Ik vind hem klaar. Aanstaande zondag mag hij voor het eerst mee naar de waterkant.

zakformaat

Soms ben ik al tevreden als alles op zakformaat is. Een heel kort hengeltje, een piepklein molentje en het kleinste spinnertje dat ik vinden kan. Een netje voor de zekerheid en ik ben klaar voor een paar uur vissen.

Met vrouw en kind op een terrasje zitten is prima als het mooi weer is, maar als het aan mij ligt zitten we dan wel aan het water, dan kan ik tenminste ook nog naar de vissen kijken. Niet eens zo ver van huis is een terrasje dat aan alle eisen voldoet. Het is er meestal rustig, de tafeltjes staan direct langs de waterkant en de eigenaar van de bijhorende kroeg is een vriendelijke man.

Er was voor mij voldoende te zien vanaf mijn stoeltje. Een hele school blankvoorns van niet eens gering formaat trok rustig het grachtje op en neer, gevolgd door een flinke kudde baarsjes. Die baarsjes waren allemaal jonge vissen, zelden groter dan een centimeter of tien, maar de aantallen maakten dat ik toch best wel op die plek zou willen vissen. Om de visjes te kunnen vangen moest ik echter wel een plan maken. Met de spinners die ik normaal gebruik verwachtte ik niet veel kans te hebben om ook iets te haken.

In mijn doosje met los materiaal had ik gelukig nog een paar zakjes met heel kleine spinnerblaadjes zitten, variërend van 12 tot 15 millimeter. Tijdens het wachten tot de lak van de Fair Play (die nu echt bijna af is) droog was heb ik een paar heel kleine spinnertjes gemaakt. Kleine haken had ik niet voorhanden, maar een paar heel kleine dregjes waarvan ik de weerhaken heb platgeknepen moesten het ook wel doen.

Ik begon met vissen waar het grachtje uitkomt in een bredere singel. Tot mijn verbazing werd het heel kleine spinnertje al tijdens de eerste keer dat ik het binnenviste gevolgd door een flinke donkere schaduw. Vlak voor de kant draaide de schaduw die volgens mij een flinke winde was helaas weer weg. Jammer, maar wel hoopgevend natuurlijk.

Een paar meter verderop was het wel raak. Eerst een heel klein kamikazebaarsje en kort daarna een snoeiharde aanbeet, een korte run en vervolgens een helder zilveren flits in het troebele water. Een kleine roofblei vond de spinner duidelijk interessant.

Verder doorvissend richting het eind van het smalle grachtje werd het almaar leuker. In de buurt van het terras waar ik een dag eerder een biertje dronk, en waar nu de kastelein rustig met een vast stokje zat te vissen kreeg ik de ene aanbeet na de andere. Iedere worp was het raak. De meeste kleine baarsjes bleven niet echt plakken, maar een stuk of twintig heb ik er in een half uurtje wel uitgehaald. Een piepkleine brasem en een winde maakten het voor mij compleet.

Alles was opzakformaat: de hengel, het molentje, het aas en de visjes. Dit ga ik vaker doen.