openingsdag

Vanaf de laatste zaterdag van mei mag er in nederland weer met kunstaas op roofvis gevist worden. Hoewel ik in de zomer niet echt druk bezig ben met het vissen op iets anders dan karper, leek het me toch een leuk idee om met een ultralicht spinhengeltje de baarzen eens achter de vinnen te zitten. Op zaterdag had ik nauwelijks tijd, maar in het half uurtje dat ik had heb ik toch een leuk klein baarsje weten te vangen. Op zondag zou het gaan gebeuren. Een hele dag achter de baars aan met Ap, die er ook wel zin in had om eens een actieve visdag te hebben na alle karperavonturen.



We begonnen niet al te vroeg; een dagje uitslapen is ook wel eens lekker, maar om 11 uur beginnen betekent toch dat je heel wat uren te gaan hebt voordat het etenstijd is. Bovendien waren de vangsten vorig jaar zo verschrikkelijk goed, dat ik me heel goed voor kon stellen dat het na een paar uur al wel mooi geweest zou zijn. Baarzen zijn echter nogal onvoorspelbare vissen, en mijn voorstelling van zondag kwam absoluut niet overeen met de werkelijkheid. Wat kan vissen toch mooi zijn...

We begonnen, uiteraard, op de plek waar ik vorig jaar 16 grote baarzen in slechts anderhalf uur wist te vangen, en waar ik gisteren ook al baars had gezien. Het miezerde lichtjes, en het wateroppervlak was spiegelglad. Ideaal weer voor de lichte hengeltjes. Ap had een lichte Fair Play meegebracht, en ik een zelfgebouwd hengeltje op basis van een conolon blankje uit de zeventiger jaren. Die blankjes werden wel "bush brush" genoemd, omdat je er door de geringe lengte mee onder bomen en struiken kunt vissen.

Vis was er wel, verschillende windes pakten insekten van het oppervlak, en Ap zei er zeker van te zijn dat hij karperactiviteit zag. Een bestemming voor een volgende visdag hebben we dus al. Van roofvis was echter geen spoor te bekennen. Mijn favoriete plugje bleef onaangeroerd, en Ap had net zo goed een bananenschil kunnen gebruiken in plaats van een klein geel shadje. Dit was niet bepaald hoe ik het mij had voorgesteld, maar gelukkig weet iedereen dat een dag lang genoeg is, en dat je de baarzen vanzelf wel een keer vindt, toch?

Pas na ruim een uur vissen vroeg Ap ineens om hulp. Vanaf een brug had hij toch een vis zo gek weten te krijgen zijn aas te pakken. Zijn hengel ging prachtig rond, en een mooie baars kwam, dankzij het net dat ik toch maar meegenomen had, even kijken in onze wereld. Eigenlijk leek hij niet eens heel groot, maar het meetlint wees uit dat de vis precies 30 centimeter lang was. Geen slechte vis om mee te beginnen, en we hoopten allebei dat het vanaf dat moment echt zou gaan lopen.



Helaas waren de enigen die liepen wijzelf, want de vis zat mooi vastgeplakt aan de bodem, of ze lagen zich rot te lachen om al dat gekleurde kunstaas dat ik verspeelde achter stenen en in plompenstengels. Niemand kan zeggen dat ik niet mijn best gedaan heb, en hetzelfde geldt voor Ap, die ondanks zijn pijnlijke ledematen (zie je wel dat sporten slecht is?) een flinke wandeling heeft gemaakt.

Ik heb welgeteld één baarsje gezien. Als het beestje handen had gehad zou hij, om met Herman Finkers te spreken, niet groter zijn geweest dan zijn eigen duim, zo klein was hij.
Toch was het een mooie dag, zoals eigenlijk iedere visdag er één is. We hebben gekletst, het kunstaas zwemles gegeven, en bovenal gehoopt. Bij iedere worp kan het gebeuren, een joekel van een baars pakt je aas en test de breeksterkte van je materiaal. Dat het uiteindelijk niet gebeurde is wel jammer, maar de spanning bleef er daardoor juist goed in. Het seizoen duurt nog lang. Vanaf nu is de karper weer aan de beurt, maar in de herfst zullen we de baarzen vinden, dat weet ik zeker. Bijna net zo zeker als ik wist dat zondag een historische dag met een wonderbaarlijke visvangst zou gaan zijn.