Een dag de polder in

Gistermiddag ben ik met Ap, één van de vriendelijkste vissers die ik ooit ontmoet heb, een dagje naar de polder geweest. Ap is 'captain' van een groepje gelijkgestemde vissers (Kijk eens op http://www.lichtervissen.nl, een leuke site, met prachtige foto's) en hij vist vaak op de mooiste plekken in Nederland. Een uitnodiging om een dagje mee te gaan sloeg ik dan ook niet af.
Onze dag begon in een polder bij Zoeterwoude, waar je de karpers in het heel ondiepe water goed kunt zien zwemmen. Ieder voordeel heeft natuurlijk zijn nadeel, en hier was dat het feit dat de vissen ons ook heel goed konden zien. Voorzichtig langs de kant lopen, laag blijven en vooral vaak moeten verkassen horen bij het penvissen, en gelukkig waren de karpers toch nog best benaderbaar.

Hoewel we, zeker in de eerste uren, veel karper hebben gezien, bleek het moeilijk er ook één te vangen. Ze verplaatsten zich snel, en de steeds sterker wordende wind bemoeilijkte het werpen nogal. Het idee om dan maar een plek te zoeken die eruit zag als een plaats die vaak aangedaan wordt, om vervolgens rustig op een aanbeet te wachten wierp halverwege de ochtend toch zijn vruchten af. Ap heeft heel mooie foto's gemaakt van de dril.

Vroeg in de middag stelde Ap voor nog een andere plek te gaan bezoeken, één waar hij in het verleden heel veel gevangen had, en waar we niet zoveel last zouden hebben van de wind. Ik was wel benieuwd naar die stek, die ik al eens op plaatjes had gezien. In het westland gelegen, zit je tussen de kassen langs rechte sloten met een kleibodem. Voor ons hield een rij bomen de wind tegen, en achter ons stond een kas, die de doorkomende zon reflecteerde in onze nek. We hebben allebei nog wat extra kleur opgedaan gistermiddag.

Ook in dit water is de karper steeds zichtbaar aanwezig, maar net als in de polder viel het ook hier niet mee er een aan de schubben te komen. Pas toen een gemaal ging draaien, en modderig water door een heel stelsel van dikke betonnen buizen en sloten richting Nieuwe Waterweg stroomde kwam de vis los. Waarschijnlijk is dit een dagelijks terugkerend fenomeen, en de vissen wachtten er gewoon op. Van het ene op het andere moment zag ik om mij heen de vissen azen, en Ap was de eerste die er één wist te haken.

Een prachtige strakke karper, die vooral snel was. Hij deed me sterk denken aan een wilde karper, en het is heel goed mogelijk dat er hier nog wat wild bloed in de populatie zit. Ap ving al snel een tweede, iets grotere vis, en daarna was het mijn beurt weer. Ook geen reus, maar de lichte hengel werd toch prachtig rond getrokken. Een fijn gevoel is dat toch, bijna een ontlading na het wachten en kijken naar onvangbare karpers.

Toen het gemaal stopte zijn we nog even verkast naar het smalle kanaaltje waardoor alle water uiteindelijk stroomt. Daar komt het in door een aantal dikke duikers, en Ap wist me te vertellen dat de karpers zich daar vlak bij ophouden. Om ze te vangen moet je zo dicht mogelijk tegen de duiker aan vissen, en dat vereist een werptechniek die Ap duidelijk een stuk beter beheerste dan ik. Toch was het mijn pen die het eerst verdween, hij had eigenlijk nog maar nauwelijks gestaan!

Helaas was de pret van korte duur, maar de toon was wel gezet. Een tweede aanbeet liet niet lang op zich wachten. De karper was klein, maar prachtig regelmatig beschubd, een vis die ik nog wel eens wil vangen als hij groter is. Ap verspeelde op spectaculaire wijze de grootste karper die zich even vergist had in zijn aas. De vissen daar zijn kennelijk wel wat gewend, en direct na te aanslag vloog de vis een duiker in. Daartegen was de lijn van Ap niet bestand, en binnen een seconde of twee zwiepte de hengel terug. Erg jammer, maar ook leerzaam. Misschien reageren vissen toch niet in blinde paniek nadat ze gehaakt zijn. Deze koos in ieder geval de krapste vluchtroute die hij vinden kon.

Na de karpers kwamen de giebels. Giebels zijn eigenlijk wilde goudvissen, en ze kunnen nog best een redelijk formaat bereiken. Het zijn een beetje de brasems van het westland, maar gelukkig zijn ze veel sterker, en ook mooier dan een brasem. Met de laatste foto van de dag, een Giebel in de hand van de meester, sluit ik af...