Het dilemma van de generalist

Specialisatie is niet altijd de beste weg naar succes. Als je geen karpers kunt vinden, ben je als karpervisser nergens, en als de sloten zwaar begroeid zijn met alle mogelijke soorten planten komt er van spinnen weer weinig terecht. Proberen een klein droog vliegje te werpen met windkracht 6 is ook al gekkenwerk. Daarom houden veel vissers er een gespleten persoonlijkheid op na. De één combineert het vissen met groot kunstaas vanuit de boot met het statisch vissen met dood aas, en ander vist met vastloodsystemen op karper, en gaat in de winter met een jerkbaithengel de snoek achterna.

De plek blijft even mooi, maar de omstandigheden veranderen.

De meeste lichtervissers kiezen voor een combinatie van het vissen met een lichte werphengel en een pennetje op karper, of soms brasem, en actief vissen met spinnertjes of kunstvliegen. Dat geeft ons de mogelijkheid bijna het hele jaar door te vissen op een manier die ons bevredigt, maar af en toe conflicteren onze passies...

Met het pennetje vissen in de zomer is een bijna meditatieve bezigheid.

Tweemaal per jaar, eerst in het vroege voorjaar, en daarna nog eens in het najaar, zien wij ons genoodzaakt een keuze te maken tussen twee gelijkwaardige takken van de sportvisserij. Terwijl de snoeken nog uitbundig jagen, de zon waterig schijnt en waterplanten tot een ver verleden lijken te horen kunnen we de neiging een karperhengel op te pakken maar nauwelijks onderdrukken. De herinnering aan zwoele avonden, kromme hengels en wegzeilende dobbertjes maakt dat we bijna niet kunnen wachten tot het eindelijk weer warm genoeg is om een dag lang stil te zitten en te hopen op dat kortstondige moment van hevigheid. Een wegsprintende karper, de eeuwig geroemde gierende slip en natuurlijk de knikkende knieën als het eens bijna misgaat. Daarom kun je, terwijl geen zinnig mens zich nog vrijwillig zelfs maar in de tuin begeeft, de bevlogen karpervissers aantreffen langs de waterkant. Rillend van de kou, speurend naar tekenen van leven en niet zelden met een grote lach op het gezicht, zeker als het eens meezit.

Gevangen in oktober, toen het eigenlijk al te koud was om lekker te kunnen zitten

Als de blaadjes aan de bomen donkergroen worden, en de wilgen zelfs al wat bruin, komt het moment dat het opnieuw gaat kriebelen. We vangen onze karpers, maar we zien vaak genoeg vanuit onze ooghoeken de voorntjes opspringen, wegvuchtend voor gevaar van beneden. Het waait wat harder, en de temperatuur daalt geleidelijk, zodat het af en toe zelfs wat onbehaaglijk wordt. De geur van het land verandert weer. De zware lucht van bloeiende bermen is bijna verdwenen, en die van dood hout komt ervoor in de plaats. Wederom is daar het dilemma: wat te doen met een visdag die logischerwijs niet langer kan duren dan anders? Als je een karperhengel meeneemt zie je overal de roofvis jagen, en wanneer je een spinhengel ter hand neemt zwaaien de karperstaarten uitdagend boven water.

Eén van de allereerste baarsjes van dit jaar.

Toch denk ik dat juist deze overgangsperioden, waarin we voor de moeilijke keuze staan een bepaald plan te trekken voor een visdag het plezier in het vissen in het algemeen ten goede komt. Je wordt je veel bewuster van de wisseling van de seizoenen en het gedrag van de vissen, vogels en insekten. De uitgelatenheid waarmee ik mijn eerste karperdag dit jaar vierde in het bijzijn van Ap, Peter, Frits, Bas en Dale is dezelfde als die waarmee ik dit jaar mijn eerste baarsjes ving aan een klein zelfgemaakt spinnertje. Ik weet nu al zeker dat ik volgend jaar weer vol frisse moed de karper achterna ga, maar voor dit jaar is dat (bijna) over.