ultralicht de polder in

Aangestoken door de vele positieve verhalen op de sites van andere Lichtervissers heb ik vorig jaar een ultralicht spinhengeltje gebouwd. Met dat hengeltje heb ik al verschillende keren gevist, maar nog niet zo als eigenlijk de bedoeling is: met een heel klein spinnertje, en een enkel loodhageltje ervoor. Nu ik het wel gedaan heb kan ik alleen concluderen dat ik al jarenlang stelselmatig een ontzettend leuke manier van vissen links heb laten liggen!

Vrijdagavond moest ik er even op uit. Alle restauratiewerkzaamheden zijn natuurlijk ontzettend leuk, maar als je niet af en toe gaat vissen loop je volgens mij het risico de hoofdzaak, het vissen, uit het oog te verliezen. Voor het vissen op karper had ik wat te weinig tijd, en eigenlijk had ik ook wel zin in een beetje activiteit. Bij het opruimen van mijn visspullen vond ik een aantal heel kleine spinnertjes terug, en de doorslag werd gegeven door het lezen van wat werk van Jan Schreiner, de grootste promotor van het vissen met heel licht materiaal. Zoals hij het omschreef zou ik het ook eens gaan proberen. Het weer was bijna perfect: een beetje winderig misschien, maar het was droog, en zelfs de zon deed nog mee.

Een vliegje is snel gebonden, en maakt het spinnertje "af".

Het werpen van een spinnertje met een bladmaat van slechts 25 millimeter, zonder verzwaring om de as, maar met een klein loodhageltje ervoor valt met het juiste materiaal nog best mee. Je hoeft geen enorme afstanden te verwachten, maar die zijn in de gemiddelde polder ook nergens voor nodig. Het is juist de kunst op het dingetje zonder al te veel geplons precies op de goede plaats te krijgen, en dan zodanig dat het blaadje al draait als het spul te water is. Met een beetje oefening gaat dat prima, en na een beetje proberen zocht ik een watertje uit dat voldeed aan mijn eisen: een licht windje in de rug, weinig kabbel en genoeg plekken waar een grote baars zich zou kunnen verstoppen. De omgeving werkte zeker mee aan het gevoel: een in onbruik geraakt sluisje, een paar bruggetjes en vooral veel groen en rust om me heen.

Of de baarzen wisten dat ik nog over de streep getrokken moest worden zullen we nooit weten, maar ze deden er alles aan om mijn enthousiasme alleen maar te vergroten. In het eerste half uur was het spinnertje bijna iedere worp wel een keer het slachtoffer van een frontale aanval. De meeste aanvallen waren op het draaiende blad, en niet op de haak, maar een viertal baarsjes was toch te gretig geweest. De grootste zal net de maat hebben gehaald, maar op zo'n licht sprietje heb je er al een hele vis aan. Het viel me op dat de baarzen vechten als forellen. Heel snel en zenuwachtig; één sprong zelfs het water uit. Ook de ruisvoorns, toch bekend als vredelievende beestjes, kunnen een klein spinnertje niet met rust laten. Ze leken vooral schijnaanvallen uit te voeren, maar spannend was het wel.


Een tweetal snoeken maakte het verhaal compleet. De eerste heb ik maar even mogen zien, ik vergat gewoon te slaan, zo verbaasd was ik dat een vis van bijna 60 geschatte centimeters zo'n klein kunstaasje zou grijpen. De tweede heb ik laten gaan, omdat ik niet goed bij de kant kon komen om de vis te pakken. Het viel me op dat beide vissen de spinner heel voorzichtig grepen, heel anders dan ik gewend ben met veel groter kunstaas. De reactie op het gevoel vast te zitten aan "iets" blijft echter gelijk. Een maatsnoekje kan heel gekke dingen doen aan een superlicht hengeltje.

Ik ben dus verkocht, of verloren, hoe je het noemen wilt. Zaterdagavond ben ik er weer op uit gegaan, en ook gisteravond heb ik aan het water doorgebracht. Op iedere plek is baars te vangen met licht spul, maar de poldersloten hebben toch wel de voorkeur. In wat groter water valt een klein aasje gewoon niet genoeg op, hoewel ik ook daar een paar mooie vissen gevangen heb.

Het wachten is nu op de herfst, als de meeste waterplanten uit de weg zijn, en de roofvis zich vol eet ter voorbereiding op de winter. Ik kan bijna niet wachten...

De grootste van het stel, met een prachtige zee-groene kleur