Opknappertjes

Het afgelopen weekend is er van vissen niets gekomen. Wel heb ik, samen met Alice, een ritje naar Lelystad gemaakt. Daar konden we een stapel hengels en toebehoren ophalen die door de bezitter voor een heel schappelijk bedrag op Marktplaats waren gezet. Op de foto bij de advertentie waren me drie hengels opgevallen, allemaal met een lang kurken handvat en uitgerust met reelringen in plaats van een vaste reelhouder. Dat rook gewoon naar Glasvezel en Kurk, en omdat de vraagprijs zo laag was heb ik besloten om een bod te doen zonder precies te weten wat ik ging kopen.

In de woonkamer lag de hele verzameling uitgestald op de stenen vloer: vaste hengels, telescopische werphengels en volglas spinhengeltjes, alle met enige gebreken waren netjes gerangschikt en waar mogelijk voorzien van molentjes. Een tweetal kunststof koffers bevatten een grote hoeveelheid klein materiaal, varierend van zwaar botlood tot lichte karperpennetjes, en een viertal relatief moderne molens.

De hengels waarvoor ik eigenlijk kwam zaten met drie tegelijk (dat kan dus, als je maar doorduwt) in het foudraal van de langste hengel. Bewijs heb ik niet, foto's heb ik daar niet gemaakt, en ik doe het liever niet nog eens... In ieder geval had ik het goed gezien: Een lichte glasvezel snoekbaarshengel van de firma D.A.M had ik het eerst vrijgeprepareerd. Een lekker soepel stokje, zonder echte beschadigingen. Ik denk eraan het te gaan gebruiken voor het vlokvissen op de grote windes die nu in mijn buurt te vinden zijn, en misschien ga ik er ook wel eens een snoekbaarsje mee vangen, want daar is de hengel tenslotte voor gebouwd.

De volgende hengel die los kwam was alleen herkenbaar aan het gouden transfer boven het handvat. Dat transfer was bijna geheel vergaan, maar dat het een Fair Play was was me wel duidelijk. Ik dacht heel even een unicum te hebben: een Fair Play zonder bus, maar wat ik aanzag voor een stuk zwart glasvezel was gewoon de messing bus, maar dan onder een laag vuil en koperoxide... De eerste drie ogen, alsmede het topoog, zijn kapot, verbogen en in een enkel geval met zwart isolatietape aan de hengel bevestigd. Als je je bedenkt dat zo'n hengel een vermogen kost is het toch vreemd te zien dat hij zo grof behandeld is geweest.



Hetzelfde geldt voor hengel 3, die ik maar even "de Fast Taper" noem, omdat de bouwer onbekend is. Die is minder kapot, maar dat zal komen omdat je ook van goeden huize moet komen om zo'n beest van een hengel te slopen. Met zijn testcurve van meer dan twee pond was het voor zijn tijd (begin tachtiger jaren zo te zien) een extreem zwaar stuk gereedschap, en eigenlijk vind ik een dergelijke hengel ook nu nog gewoon te zwaar voor 90 procent van de hedendaagse visserij. Lak zat er nauwelijks meer op, maar dat is met een dagje werk wel verholpen.
Het kurk was, evenals dat van de Fair Play, bijna verstopt onder iets wat even leek op een laag vernis, maar dan een beetje anders... Wat de donkerbruine en glimmende laag precies als ingrediënten heeft weet ik gelukkig niet, maar een goede gok zal zijn:

- 2 delen visslijm
- 1 deel huidvet van de visser
- een snufje aarde
- voedselresten toevoegen naar smaak

Laat dat een kleine 30 jaar zitten en je hebt een prachtig patina...



Op zondag ben ik begonnen met het opknappen van mijn aanwinsten. De kurken zijn schoongemaakt (geheel tegen de regels ben ik met schuurpapier 100 begonnen. Doe dat niet als je niet zeker weet of je schade gaat maken of niet), en de bus van de Fair play heb ik gepolijst en gepoetst. Van de oude beschermende laag was nagenoeg niets meer over, dus nu glimt hij nogal. Misschien durf ik het nog wel eens aan om hem weer mat te maken, zoals dat ook bij jachtwapens gedaan wordt. Hieronder wat plaatjes van de schoongemaakte onderdelen.