Herbouw van de Fair Play

Op bezoek bij Fair Play

Ap heeft mij geintroduceerd bij John Schreiner, die een prachtige winkel, Fair Play, heeft in Amsterdam Zuid. Bij John ga je niet even langs voor een potje maden, tenzij je misschien in de buurt woont; je komt er om te zien hoe het ánders kan. In plaats van een winkel vol met allerhande materiaal, is het aanbod klein, maar goed gekozen. Niet een rek vol met pluggen, maar slechts een handjevol verschillende, varierend van licht tot redelijk zwaar bijvoorbeeld. De achterste helft van de winkel is gereserveerd voor de hengels, die nog steeds met de hand worden afgebouwd. Door de zorg waarmee dit gebeurt is iedere hengel een kunstwerk op zich.

John, in de voetsporen getreden van zijn vader Jan, Nederlands produktiefste auteur op hengelsportgebied, bouwt hengels op een "ouderwetse" manier. Begrijp me niet verkeerd. Met ouderwets bedoel ik geenszins achterhaald. In de onzekere wereld van de visser, of dat nu een sportvisser is of een beroeps, is iedere mening er één, en daarmee kun je niet zonder meer stellen dat een bepaalde mening of methode beter is dan een ander, tenzij je de materie zó goed kent dat je daadwerkelijk een bewijs voor een stelling leveren kunt. Ik dwaal af, ideeën over hengelbouw komen een volgende keer wel aan bod...

John dus bouwt zijn hengels nog (bijna) net zoals dat 30 jaar geleden gebeurde, met metalen bussen die de hengeldelen verbinden, en hardverchroomde ogen op alle hengels, behalve de allerdunste sprietjes. Mijn Fair Play, als hij gerestaureerd is, zal dan ook bijna niet te onderscheiden zijn van een hengel van nu, ook al is hij ongeveer 25 jaar oud. John heeft me een set nieuwe ogen verkocht, en ook wat kurken voor de Fast Taper, die verder nog maar even moet wachten op zijn behandeling; ik ben niet zo'n multitasker.

Hieronder wat plaatjes van het herbouwproces.

Eerst moet de oude lak van de hengel af. De handigste manier om dat te doen is een mesje loodrecht op de hengel te zetten en de lak simpelweg van de hengel te schrapen. Als je goed oplet kan het niet misgaan, maar pas op dat je je mes niet met de scherpe kant richting de schraaprichting kantelt. Een klein hapje uit de blank is snel genomen, en dat is niet gunstig voor de hengel...

De ingaande (mannelijke) bus had ik al schoongemaakt. De bussen passen nu weer perfect in elkaar. Hier is nog het zwarte tape te zien waarmee een geleideoog was vastgezet.

De set ogen op tafel. Ze hebben geen brugconstructie, want ogen zoals die op de hengel zaten worden al jaren niet meer gemaakt. Dat is jammer, maar we zullen met het gemis moeten leren leven.

Het nieuwe topoog heb ik op zijn plaats gezet voordat ik de andere ogen van de hengel haalde. Zo kan ik ze straks makkelijker terugzetten op de juiste plek, want een hengel heeft een harde en een zachte kant. Die harde en tegenoverliggende zachte kant vinden is een tijdrovende klus, en de ogen moeten op de zachte kant komen. Op deze manier hoef ik niet meer te zoeken: als alle ogen straks op één lijn staan, weet ik zeker dat ze op de zachte kant staan.

De volgende keer het lakken van de blank, en het maken van de wikkelingen.

Een avond vissen in de polder

Nadat we afscheid hadden genomen van John en zijn mooie winkel hebben Ap en ik nog even een poging gewaagd een karper te vangen in een polder vlakbij mijn werk. Het water zie ik dagelijks vanuit de trein, maar van vissen was daar nog niets gekomen.

De waterdiepte viel me erg op. Ik had het water veel dieper geschat dat het in werkelijkheid was, en ik twijfelde een beetje aan de verhalen over zeer grote karper in dat water. Aan de andere kant zou ik er nooit zoveel mensen zien vissen als er geen vis zat, natuurlijk. Wel of geen vis, het maakte niet veel uit. We hebben heel gezellig gekletst, gekeken naar de dappere pogingen van voorntjes om ons aas te roven, en genoten van de omgeving en van de zon tot die onder ging.

Op de terugweg naar de auto heb ik dan toch een vis gezien. Het beest kwam met de rug boven water, en mijn mond viel open. Met bevende vingers heb ik een flink stuk lunchworst aan mijn haak weten te peuteren, en alles leek goed te gaan... Mijn pennetje verdween, en de lijn liep er in een slakkengang achteraan. De aanslag, voor mijn doen, zeker gezien de spanning heel beheerst, was echter in het niets. De karper leek ook totaal niet onder de indruk van mijn simpele poging contact te maken.

Ik heb slecht geslapen die nacht, zoals ik Ap al voorspeld had...

Ap, bedankt weer voor een heel geslaagde dag.

Zoek de visser: Ap in camouflage