Redmire, of toch liever dichtbij huis?

Redmire Pool, foto afkomsting van http://www.redmirepool.biz/

Waarschijnlijk heeft iedere karpervisser ouder dan pakweg 25 jaar wel eens van Redmire gehoord, en ook de meeste vissers jonger dan dat zullen er wel eens iets over gelezen hebben. Waar tegenwoordig de Franse meren erg in trek zijn, en velen tot de verbeelding spreken, was dat vroeger een klein poeltje in het Engelse Herefordshire, vlak bij Wales. In deze poel, die ontstond door een dammetje in een riviertje te bouwen, werden in 1934 karpers uitgezet. Een leuk detail is dat deze karpers in Nederland gekweekt waren.

Deze karpers hebben zich in alle rust kunnen ontwikkelen. Pas na de Tweede Wereldoorlog werden de eerste grote karpers daar gevangen. In 1952 ving Richard Walker er een karper van 44 Engelse ponden. Een recordvis, die tot 1980 de grootste aan hengel en lijn gevangen karper van Engeland was. Het nieuwe record, in 1980 gevangen door Chris Yates kwam uit dezelfde poel.

Plekken als Redmire hebben een vreemd soort aantrekkingskracht op mij. De rust daar moet fantastisch zijn. Alleen vissers mogen er komen, en dan niet meer dan vier tegelijk. De poel is omringd door bomen, behoorlijk diep en begroeid met algen, die in lange slierten van de bodem tot het oppervlak reiken. Helaas is een ritje Redmire niet zonder meer haalbaar, en alle vergunningen voor een heel seizoen worden meestal in een enkele dag al verkocht. Soms blijft er nog een plekje over ergens in februari, maar ik zie het niet zitten om midden in de winter langs het water te bivakkeren...

Gelukkig zijn er in Nederland ook heel mooie plekken te vinden. Ze zullen dan wel nooit zo’n bijna mythische atmosfeer hebben, noch een historie die kan tippen aan die van Redmire, maar aan een paar eisen kunnen ze best gaan voldoen; ze moeten natuurlijk zo rustig mogelijk zijn, vissen naast een stel luidruchtige hangjongeren is geen feest... Bij voorkeur zijn de oevers moeilijk begaanbaar, begroeid met moerasplanten en broekbos, en staat er voldoende riet om je achter te verschuilen.
De laatste eis (inderdaad de laatste, waarom leg ik een volgende keer wel uit) is dat er grote karper in rondzwemt.

Ik heb jaren gezocht, maar zonder en bevredigend resultaat. Er zijn wel wat betaalwateren in ons land die er mooi uitzien, maar daar blijf ik liever ver van. Het is het leukst als je je zou kunnen voorstellen dat je de eerste bent die op de aanwezige karpers vist. Karpers die nog moeten leren dat mais eetbaar is, en die hun neus ophalen voor een aardappel, gewoon omdat ze er nog nooit een hebben gezien. Zo’n water zal niet te vinden zijn, maar ik heb iets gevonden wat erbij in de buurt komt.

Mijn eigen Redmire

Het plasje voldoet aan bijna alle eisen die ik eraan stel, met als extra dat het dicht bij huis ligt. De oevers zijn praktisch onbegaanbaar, en voor het grootste deel verboden terrein. Het kleine stukje waar je wel mag komen is ongeschikt voor het neerzetten van rodpods, tenten en met de auto kun je er niet komen, dus last van andere vissers zal ik er niet hebben. De enige visser die ik er aantrof in de paar keer dat ik er geweest ben was een jongen van een jaar of 14, die ook met een pennetje viste.

Dat er karper zit vermoedde ik al wel, maar pas heb ik ze ook, zei het op afstand, gezien. In een zeer ondiep deel waren karpers op zoek naar voedsel, en twee ervan waren zo groot dat hun hele rugvin, plus een flink stuk rug niet onder het wateroppervlak verdwenen. Het water is daar een halve meter diep...

Op deze plek ga ik nog deze zomer een aantal dagen en nachten doorbrengen. Op mijn werk ben ik verantwoordelijk voor de planning, zowel van personeel als van projecten. Ik heb mijzelf een aantal dagen, verspreid over twee maanden, ingepland op “Project Karper”. Door de week, als iedereen aan het werk is, kan ik daar zijn.

De foto’s hieronder zullen voor zich spreken.