Bruce & Walker Avon

Richard Walker poseert met Clarissa, gevangen op de eerste MKIV in 1952

Ik moet het maar gewoon toegeven: ik ben een verzamelaar. Marktplaats is voor mij een heel gevaarlijke plek. Met enige regelmaat kun je daar prachtige glasvezel hengels vinden. Ze zijn natuurlijk niet allemaal interessant voor mij, maar soms vind ik een karperhengel die ik zo interessant vind dat ik ermee wil vissen. Vorige week was dat een oude Engelse hengel, een Bruce & Walker MKIV Avon G, 11'. Dat is best een mond vol, maar als je de historie een beetje kent is het een hele duidelijke naam.

Richard Walker, een van de inventiefste vissers van zijn tijd, bedacht zich eind veertiger jaren dat er geen hengel beschikbaar was die hij geschikt achtte voor het vissen op karper. Walker was bepaald niet onhandig, en hij begon zelf zijn hengels te bouwen. Met de vierde poging was hij tevreden (vandaar het MKIV). Misschien zou deze hengel nooit zo'n grote rol hebben gespeeld als Walker er niet in 1952 zijn beroemde recordkarper Clarissa mee zou hebben gevangen. Walker heeft een klein aantal hengels (een stuk of 8) helemaal zelf gebouwd, en hij heeft daarna nog een aantal hengels afgebouwd. Al snel droeg hij de productie over aan Bruce James & Son, die tot 1966 MKIV's van splitcane bouwden. Van de MKIV bedacht Walker nog een lichtere versie, die de Mark IV Avon ging heten.

Bruce James heette eigenlijk James Bruce, en de "son", James Bruce jr. is voor zichzelf begonnen, samen met Ken Walker (geen familie van Richard). Zij bouwden hengels van het toen moderne glasvezel (de G in de naam van de hengel), in de stijl van de oude splitcane hengels. De hengel waarover dit verhaal gaat is daar een mooi voorbeeld van. In het splitcanetijdperk was het gebruikelijk (maar eigenlijk niet nodig, tenzij de hengel van slechte kwaliteit was) om een heleboel tussenwikkelingen te maken. Dat zijn korte wikkelingen -ongeveer vijf keer rond de hengel, die iedere halve inch gelegd zijn. Deze hengel, die iets langer is dan het origineel, heeft er 123. Het moet een monnikenwerk geweest zijn om alleen die al te maken. Van de geleideogen zijn het start- en topoog gevoerd met een harde kunststof, en de rest van de ogen is van hardverchroomd staal.

De hengel is door de vorige eigenaar, Kees, gekocht bij Sciarone aan de Molenstraat in Den Haag, midden jaren zeventig. Na al die jaren ziet hij er eigenlijk nog heel goed uit. De lak is hier en daar oppervlakkig iets beschadigd, en het topoog en de pensluiting hebben wat aandacht nodig, maar verder is hij nog net zo goed als hij was in nieuwstaat. Hieronder alvast een paar plaatjes van de hengel met de originele lak, en daarna licht geschuurd. Volgende week is hij af, dan komen de plaatjes van hoe het geworden is.

Het transfer zoals het eruit zag

Gevoerd startoog. Op deze foto zijn ook de tussenwikkelingen goed te zien.

De pen, waarover het topdeel past als de hengel in elkaar geschoven wordt. Met een klein beetje lak is deze nog wel dikker te maken.
















Nog eens het transfer, nadat alle blaasjes in de lak waren weggekrabd, en de oude lak met heel fijn schuurpapier een beetje was opgeruwd.