natte pakkendag

De rust van een vroege zondagmorgen is toch altijd wel een goede reden om het bed al om vijf uur te verlaten. Het is heerlijk om over een een stille weg te rijden, vooral als je weet dat aan het eind daarvan mensen klaarstaan met een prima doel: een dag vissen op de grotere polderbewoners. De bedoeling deze zondag was namelijk het bevissen van zeelt en karper in typisch Zuid-Hollands polderwater. Ap en Bas zijn vroege vogels, die stonden al klaar. Harvey, Dale en Ben voegden zich iets later bij ons.


Ap en ik hadden de eerste stek al een aantal dagen eerder verkend. Samen hebben we zogenaamde zeeltgangen gemaakt. De begroeiing werd weggehaald met twee op elkaar gebonden harkkoppen aan een lang touw. Het idee erachter is dat je zo ruimte maakt en dat de bodem omgewoeld wordt. De zeelten komen op de verstoorde bodem af om er de kleine diertjes uit te pikken.

Iedereen zocht een mooie zeeltgang uit, behalve Dale, die alleen met de pen op karper vist. Hij ging struinend en kruipend de grote karpers achterna met een paar maiskorrels onder een pennetje. Mijn plekje koos ik naast Ben. Die had ik nog nooit ontmoet, dus zo konden we even een praatje maken tussen het vissen door. Ben had zich speciaal voor de gelegenheid een pracht van een lichte Hardy penhengel aangeschaft. Die werd compleet gemaakt met een Trudex centrepinreel. Het was wel even wennen na lange tijd alleen maar met de vliegenhengel te hebben gevist, maar gelukkig doorbraken de ruisvoorns bij Ben de spanning een beetje.


In de verte meende ik wat beweging te zien. Later bleek die te worden veroorzaakt door een visser, een mental coach en een zwemmer, die allemaal nodig waren om één karper op de kant te krijgen. Dale had al snel succes, maar de karper had zich vreselijk vast gezwommen. Ap stond hem geestelijk bij, terwijl Bas een stukje het water in ging om een pakket van vis in dikke groenten te kunnen scheppen. Daarmee was de eerste vis gelijk de grootste van de dag.




Aan 'onze' kant van de brug liep het beduidend minder hard. De ruisvoorns lieten bij geen van ons de worm met rust, zodat er genoeg te zien was, maar van grote vis vreesde ik geen last te gaan krijgen. Mijn zelfgebouwde hengeltje lag op twee steuntjes omdat ik de hardheid van de laklaag nog niet vertrouwde.


Eigenlijk was ik een beetje verbaasd toen langzaamaan steeds meer bellen verschenen op mijn plekje. Eerst kwamen ze verspreid, dan eens hier, dan weer daar, maar later werden ze steeds talrijker en de pakketjes lagen dichter bij mijn kleine voerplekje. Toen de bellen ook naast mijn pennetje bovenkwamen werd duidelijk dat het om vis ging. De dobber kwam naar boven toen de vis het aas met het ankerloodje optilde, om vervolgens met bellen en al steeds verder richting de planten te verdwijnen. Ik wachtte lang met slaan. Iets te lang voor het mooie, maar ik wilde graag zeker weten dat ik mezelf niet voor de gek hield en dat dit een échte vis was.


Direct nadat de vis in de gaten kreeg dat hij een probleem had boog het hengeltje prachtig rond op een bokkend stuk polderbeest. Zeelten kunnen flink tekeer gaan op de vierkante meter en deze was geen uitzondering. Over het trekken van zeeltgangen leerden we snel iets: die moeten breder, veel breder. In een gaatje van een halve meter breed kun je prima voeren en vissen, maar met licht materiaal kun je er geen sterke vis in afmatten. Vriend zeelt boorde zich flink diep in een naburig hoornbladbed, en daarmee was voor hem kennelijk de kous wel af. Ap bleef keurig in zijn rol als psycholoog van vissers in nood. Ben deed er ook nog een schepje op, door me voorzichtig te vragen of het wel verstandig was om te gaan trekken aan een vastzittende vis met een lijntje 14/00. Gelukkig had Ap de oplossing. De hark die we eerder gebruikten voor het trekken van de zeeltgang werd ter hand genomen. Met planten en al kwam de vis gemakkelijk naar de kant. Het duurde even voor ik hem zag tussen alle groen, maar een scheppoging was gelukkig in één keer goed.


Toen de vis op de kant lag liet ik me wel even iets ontvallen. Hij was dan misschien niet heel lang, maar wel erg massief. Een prachtvis, te licht bevist misschien, maar wel een waardig tegenstander.


De rest van de ochtend bleef het stil. Andries kwam ons versterken toen we net op het punt stonden naar wat plasjes in de buurt te vertrekken. Andries kent de omgeving het best van ons allemaal, het is een beetje zijn achtertuin. Iedere visser werd naar een plek gestuurd die het meest geschikt leek. Samen met Bas liep ik naar een watertje waarin naar verluid nog veel zeelt zwemt, de anderen probeerder het dichtbij de auto’s op de grote karpers die in één van de plasjes zwemmen.



Ik maakte het mezelf gemakkelijk op een plekje met de wind in de rug, waar ik tussen de plompebladeren belletjes zag. Bas is meer een doorbijter, die liep een moerasje in om met de wind pal in het gezicht op een rustige stek te gaan zitten. Dat daar meer vis te verwachten was bewees hij al na een paar minuten. Bas riep iets onduidelijks en ik zag een vreselijk kromme hengel in de handen van een in camouflagekleuren gekleed figuurtje aan de overkant.


Omdat ik toch nog maar nauwelijks begonnen was ben ik even omgelopen om het spektakel van dichtbij te bekijken. Dat Bas een karper had gehaakt was wel duidelijk, maar of hij hem er ooit uit zou krijgen was maar de vraag. De vis was dwars door de plompen heengeploegd en vlak voordat hij er met kunst- en vliegwerk weer uitgepriegeld was had hij zich muurvast weten te krijgen achter een stengel.


Na twijfels en het afslaan van het aanbod het water in te gaan ben ik toch maar zo vrij geweest de stap in het koude water te wagen. De vis was gelukkig moe, dus ik kon hem nog vrij gemakkelijk het net in krijgen. Bas had droge kleding bij zich bovendien, dus het tweede natte pak van de dag was niet zo'n grote ramp. Een prachtige schubkarper was de beloning, die even later werd gevolgd door een spiegel.


Na alle avontuur hebben we vooral wat nagekletst in het gras. Jurriën, die niet mee kon wegens verplichtingen elders kwam toch nog even langs met warme worstenbroodjes, die heel welkom waren.

Het was een heerlijke dag, aan alle deelnemers een wegemeend "bedankt!"