De laatste baars

Met een gezinsuitbreiding verandert er nogal veel in je leven. Je dagritme wordt bepaald door honger en slaap. Niet je eigen honger, maar die van een nog onmondig kereltje, een mannetje dat alleen nog communiceert door zijn mond wijd open te doen en je lang en schijnbaar heel doortastend aan te staren. Slaap hebben we allemaal. Hij vindt het niet zo nodig om te letten op licht en donker, wij wel...

Gisteren was het mooi weer, eigenlijk te mooi om zomaar de hele dag binnen te blijven. Een dag vissen kan natuurlijk ook nog niet, maar gelukkig is het baarsseizoen pas op 1 april officieel gesloten. Aan de lange lijst met woorden die te maken hebben met het baarsvissen heb ik een nieuw toegevoegd: de voedingsbaars. Tussen twee hongermomenten van de kleine door had ik nét tijd genoeg om naar het kanaal te fietsen, een shadje aan te knopen, wat te werpen en weer terug te fietsen. Niet bepaald een rustgevende visdag dus, maar wel genoeg om heel even wat frisse lucht te happen.

Bji de derde worp werd ik al geconfronteerd met een andere term uit het rijke baarsvisserswoordenboek: een rubberrukker. Een baarsje pakte het shadje verschillende keren voorzichtig aan de staart en probeerde er zo mee weg te zwemmen. Dat geeft de burger moed natuurlijk, maar het ukkie vangen zat er niet in.

Onder een brug, mijn favoriete brug tegen beter weten in, heb ik eerst een viertal shadjes permanent op de bodem geparkeerd. Daar liggen ze nu, tussen fietswrakken en winkelwagens, soms zó innig verstrengeld met de obstakels dat ze er feitelijk één mee geworden zijn. Ik had nog één zacht plastic visje over, en dat maakte de onderneming wel spannender. Gelukkig voor mij werd het tijdens zijn eerste onvrijwillige tewaterlating al onderschept door een mager baarsje. Kennelijk hebben de eerste baarzen al gepaaid, of anders had het beest gewoon een enorme honger geleden. Hij gaf zelfs nog wat gas, met al zijn 25 centimeters gekromd onder de top. Toch nog gelukt, mijn eerste voedingsbaars, en voorlopig ook gelijk de laatste baars dit jaar.

Dat het heel goed mogelijk is dat de baars zijn of haar liefdesspel al had volbracht zag ik toen ik vanuit mijn werk naar het station liep. Her en der, tussen de opkomende lissen, zag ik de typische eiren van baarzen hangen. Netjes op tijd dus, ondanks het wat langer aanhoudende koude weer.