verstild landschap

Het is alweer twee maanden geleden dat ik voor het laatst heb gevist. Samen met Ap in de haven, op baars, met een mooie snoekbaars en een snoek als bonus. Op die visdag heb ik een hele tijd lang kunnen teren, maar het moest niet veel langer duren. De laatste weekeinden zijn gevuld geweest met klussen in huis. Dat is wel nodig ook: ons huis kan nog steeds dienst doen als decor voor één van de vele televisieprogramma's over mensen die in hun onwetendheid een bouwval kopen. Met een kleine op komst is dat natuurlijk niet echt een wenselijke situatie.

Omdat het einde nu wel echt in zicht is, en bovendien omdat het niet zo netjes is om op zondagochtend al vroeg de cirkelzaag in een nieuwe klus te zetten was het vanochtend heel eventjes vistijd.

Ik had mezelf tot het begin van de middag de tijd gegeven om even te ontspannen met een hengel in de hand. Om half acht stond ik, nog steeds goedgeluimd ijs van de autoruiten te krabben. Onderweg naar de polder die ik vaker bezocht heb gingen mijn schoenen toch wel steeds krapper zitten. Dat kwam door alle moed die erin zakte. De Goudse haven was dichtgevroren, de IJssel was bedekt met stukjes en stukken ijs en de polder langs de provinciale weg kon nog prima figureren op een verlate kerstkaart.

Opgeven zou jammer zijn, dus ik ben gewoon doorgereden naar het parkeerplaatsje vanwaaraf je de meeste grotere waterwegen in de beoogde polder kunt bereiken. Voorzienigheid is het waarschijnlijk niet geweest, maar er was zowaar nog redelijk wat water dusdanig vrij van ijs dat ik in ieder geval wat worpen kon maken. Van vis had ik geen last, maar man, wat was het heerlijk buiten. Het dunne laagje ijs op alle smallere sloten was nog dik genoeg om een smient te kunnen dragen, maar net te dun voor de iets zwaardere wilde eenden. Meerkoeten maakten gebruik van het ijslaagje om snel over te kunnen steken, waarbij hun nagels zacht krassende geluiden maakten. Verspreid door de polder vond ik dode eenden, aan de wonden te zien gepakt door buizerds, die het nu zonder muizen moeten doen. Voor mij uit verzamelde zich bovendien nog een telkens groeiende zwerm hazen. Iedere vijftig meter die ik me verplaatste kwam er weer één bij, totdat het aantal gegroeid was tot negen stuks.

Nog een paar weken, dan kan ik weer...