Het einde van de wereld, een drieluik

Deel 1. Baarsvissen met de grote jongens

"Vlak voor het einde van de wereld linksaf", dat is waar Ap, Bas en ik hadden afgesproken om 7 uur 's ochtends. Iets specifieker ging het hier om de MacDonaldsvestiging langs de provinciale weg in Den Helder. Het plan: even de haven van Den Helder onveilig maken met stukjes zacht rubber op een loodkopje teneinde wat baarzen te vangen voordat het licht genoeg was om op snoek te gaan vissen. Een rit van anderhalf uur volgens de routeplanner, maar voor mij was het toch al bijna twee uur. Dat laatste zal met mijn nog wat onbeholpen rijstijl te maken hebben. Doorrijden leer ik nog wel, ik ben al blij als ik heelhuids aankom op mijn bestemming.

Bas en Ap stonden al te wachten, en gelukkig was het naar de haven nog maar een minuut of tien rijden. Op de winderige kades was het koud, zó koud dat ik als een stekker baalde van mijn eerste verspeelde kunstaasje. Het aanknopen van een nieuwe onderlijn, in het donker en met witte vingertoppen nam al snel het beste deel van tien minuten in beslag. De baarzen deelden in mijn ongemak, en vonden het ook absoluut niet nodig om iemand van ons iets blijer te maken. Ik kan ze geen ongelijk geven, als ik in dat koude water moest ronddobberen zou ik ook geen vin verroeren.


Bas maakt van de gelegenheid gebruik om iets te eten. Dat doet hij de hele dag...

De aanvankelijke stilte werd pas toen het al redelijk licht was verbroken. Bas was de eerste, met twee mooie baarzen. Even later riep Ap eerst "ja!", en direct daarna iets wat niet zo netjes was. Hij verspeelde op het nippertje een echte opa-baars... De volgende was weer voor Bas, die niet voor niets de Baarskoning wordt genoemd.


Een mooie baars voor Bas


Ik, als onervaren baarsvisser stond er met mijn korte stokje bij te kijken, maar toen Ap zei dat de baarzen van vlak onder de kant kwamen steeg mijn vertrouwen aanzienlijk. Juist voor het vissen vlak onder de kant is zo'n heel kort ding ideaal. Mijn eerste baars van de dag was al snel een feit. Ik kon hem zien in het diepe maar heldere water. Wat ik eigenlijk niet verwacht had was dat de baars de knalgele shad bij de staart nam, om hem vervolgens zelf om te keren. Niet slim van hem, maar wel mooi voor mij. Het was een mooi gezicht, en het baarsje was al groter dan de visjes die ik anders in de polder vang.

Even later is Ap weer aan de beurt, en nu gaat alles goed. De tweede dertiger van de dag is een feit. Nu ik nog... Op dezelfde manier waarop ik mijn eerste baars ving probeer ik het nog even naast een brugpeiler, vlak voordat we inpakken. Een snelle baars grijpt snel het shadje terwijl ik het omhoog vis. Iets zegt me dat er vast meer baarzen naast die peiler zitten, en mijn gevoel klopt: bij de volgende worp voel ik een ferme tik op de hengeltop. Een prachtige baars laat even zijn dikke flanken zien voordat hij probeert de diepte weer in te duiken. Met assistentie van Ap en zijn net ligt de vis al snel op de kant. Eindelijk de eerste "echte" baars, gevangen aan een hengel die ik een jaar geleden al voor dit doel bouwde. De voldoening is groot.





Deel 2. Snoekles in een noordelijke polder

Na ons geslaagde baarsavontuur is het tijd de rest op te zoeken. Peter, Paul, Harvey en Frits waren al eerder begonnen met het vissen op snoek. Ze staan op een kilometer of 10 van ons verwijderd, en we rijden er in colonne heen. Ik in het midden, stoeiend met de versnellingen die niet altijd lijken te doen wat ik wil, en Bas geduldig achter mij rijdend. Als we uitstappen ziet Bas een jagende snoek, en direct daarna een ijsvogel, de tweede al die ochtend. De rest komt langzaamaan teruggelopen, en van Paul en Frits begrijpen we dat de snoek wel heel actief is, maar dat het kunstaas van de mannen straal genegeerd wordt. De hengel die ik net heb opgetuigd mag dan ook weer terug de wagen in; we gaan het een eindje verderop proberen.

Een vaartje in een nabijgelegen dorp is groot genoeg voor zo'n gezelschap.


Lichtervissers in actie

Bas overweegt nog even zijn haak maar van de lepel te halen. 's Ochtends heeft hij al een snoek gevangen, en hij vindt zichzelf helemaal geen snoekvisser. Gelukkig deed hij dat niet, en hij vangt een snoek die eerder de streamer van Ap had gemist. Harvey weet een snoekbaars te vangen, en Peter laat even zien dat hij de noorhollandse snoek beter kent dan menig man zijn eigen vrouw. In hoog tempo haakt en landt hij kleine snoekjes, en later zelfs een mooie maatsnoek.






De vele snoekjes (ook Paul weet er nog één te vangen, en Frits pakt ook een mooie) en redelijk wat baarsjes van een centimeter of twintig houden de gezelligheid er goed in. Iedereen lijkt zich prima te vermaken, en er wordt veel geworpen en gefilosofeerd over de waterige materie die vissen heet. Op de weg terug naar de auto's vangt Peter zijn laatste snoek, volgens mij de vijfde voor hem. De snoek gedraagt zich als een pitbull als hij tijdens de dril een tak tussen de kaken krijgt. Het kost Peter de nodige moeite de tak weer uit de snoekenbek te krijgen, wat Peter de uitspraak ontlokt: "Een takkesnoek uit een schijtdorp". De kanten van de vaart worden namelijk gebruikt als hondenuitlaatplaats, en allemaal hebben we wel een keer in een dikke drol gestaan.




Deel 3 Natte sneeuw en prachtig water




Paul, Harvey en Peter hebben 's middags andere afspraken, en moeten helaas vroeg in de middag afhaken. Met zijn vieren besluiten we naar een plek te gaan die ik ken van de sites van de andere vissers. Deze vaart heeft mooie natuurlijke oevers, en bevat kraakhelder water. Frits vangt hier regelmatig snoek, waaronder echt grote, en ik zie het vervolg van deze dag echt zitten. Ik probeer wat verschillende spinners, totdat ik tevreden ben met een spinner met een heel breed blad, en een rode vlieg gebonden op een scherpe dreg. Deze spinner kan ik langzaam binnenvissen in het ondiepe water, zonder dat hij te diep gaat om vast te lopen.

Ap vist door met een streamer, en Bas en Frits houden het bij lepels. Op deze manier heb je volgens mij de grootste kans dat iemand iets vangt. Mijn spinner blijkt al snel effectief. De lepel van Frits en de streamer van Ap hebben het snoekje niet kunnen bekoren, maar de traag bonkende spinner is hem te veel. Een felle ruk, en vervolgens rust, dat is wat ik voel. Net op het moment dat ik me bedenk dat ik misschien toch vastzit zie ik mijn lijn heel langzaam in beweging komen. Frits aarzelt geen moment en laat zien waar lieslaarzen allemaal goed voor zijn: hij loopt het water in om de snoek te pakken, die het nu eindelijk op zijn heupen begint te krijgen. De slip van mijn veertig jaar oude crack ratelt zelfs heel even. Toch nog een snoekje vandaag, ik ben helemaal tevreden.



Even lijkt het erop dat Ap ook niet visloos blijft, als een snoek tot twee maal toe misslaat naar zijn streamer. Het blijft bij misslaan, maar we zijn het erover eens dat de aanblik van de snoek al bijna net zo mooi was als zijn eventuele vangst. Het beestje maakte er een heel spektakel van. Intussen is het gaan sneeuwen, en we krijgen het allemaal flink koud. We besluiten zonder er veel woorden aan vuil te maken dat het mooi geweest is voor vandaag.